De faciliteiten voor het vlaggenschip van onze vereniging zijn allemaal goed geregeld. Een professionele staf, kleding die elke week weer schoon gewassen wordt op de club, een gezonde lunch voor de wedstrijd, sponsoren die het mede mogelijk maken dat er naast het voetballen ook een drankje gedaan kan worden, teamuitjes (zelfs naar het buitenland) en vele trouwe supporters die onze prachtige vereniging door dik en dun blijven steunen.

Een oud-eerste-elftalspeler zei mij laatst dat hij het altijd een eer heeft gevonden om in het eerste elftal te spelen, en dat zijn naam in het clubblad of in de krant werd vermeld. Als hij geblesseerd was en niet kon spelen, werd er alles uit de kast gehaald om zo snel mogelijk weer van de partij te zijn. Afschrijven bij de trainer kwam niet in hem op. Spelen voor de club en plezier geven aan de mensen die naar jou kwamen kijken – en dan ook nog winnen – maakte de zondag tot de mooiste dag van de week.

Anno 2025: speel je voor de club, of voor jezelf? Ook in de teamsport is individualisering een gegeven waar je als trainer van een eerste elftal grijze haren van kunt krijgen. Maar ook de vele trouwe supporters snappen er werkelijk geen bal van dat er makkelijk wordt afgeschreven, er altijd wel een geschorste of geblesseerde speler is, en je dus zelden of nooit een vast team hebt dat goed op elkaar is ingespeeld. Ik begrijp heel goed het ongenoegen van de spelers die er wél staan en donders goed begrijpen waar je het voor doet.

Je doet het voor Amsvorde – en een beetje voor jezelf. Amsvorde doet veel voor jou omdat je een selectiespeler bent. Mogen de velen dan ook wat terug verwachten?

EM